Sinds zijn ontwerp in 2018 en de industriële productie door design-label Moooi in 2021, werkte Andrés Reisinger samen met toonaangevende bedrijven, waaronder autofabrikant Audi en Dior Beauty, telkens met nieuwe 3D-werken en installaties. Nu schakelt hij een versnelling hoger met nieuwe vormen van zijn digitale kunstobjecten.
IDEAT: Je studio is precies zoals we het ons hadden voorgesteld: een creatieve hub. Wat is voor jou de meerwaarde van teamwerk?
Andrés Reisinger: Het is in elk geval iets nieuws voor mij. Toen ik nog alleen werkte, duurde het langer voor mijn ideeën vorm kregen. Door met verschillende profielen samen te werken, van ontwikkelaars tot productdesigners, kan ik ontwerpen maken waarbij iedereen zijn eigen invloeden inbrengt.
Wat waren je eerste creatieve invloeden?
Andrés Reisinger: Twee dingen hebben een sleutelrol gespeeld in mijn persoonlijke geschiedenis en de manier waarop ik creëer: mijn lessen aan het conservatorium voor klassieke muziek en mijn studies aan de architectuuruniversiteit, allebei in Buenos Aires. Die twee werelden, elk met hun eigen strikte regels, hebben een blijvende impact.
LEES OOK: Virtuele realiteit in interieurarchitectuur met AFC Collectie
De 3D-interieurs die je creëert, zitten vol verwijzingen naar de jaren 70.
Andrés Reisinger: Nu ik erover nadenk: ik heb me nooit bewust gefocust op expliciete referenties. Ik ben een kind van het internet. Vandaag maakt de invloed van een bepaalde kunst- of designstroming niet meer uit. We laten ons gewoon meeslepen door de prikkels van online beelden en het is de uiteindelijke creatie die telt. Dat is de manier van denken van mijn generatie.
Acht jaar geleden verhuisde je naar Barcelona. Wat is je volgende stap?
Andrés Reisinger: Een nieuwe studio openen, deze keer in Madrid. Ik pendel momenteel heen en weer om de ruimte tegen de zomer in te richten.
Had je een Spaanse kijk op design voor je naar Europa verhuisde?
Andrés Reisinger: Nee. De globale visie, op wereldwijde schaal, is voor mij belangrijker dan het etiket dat je ergens op plakt. Dat maakt mijn ontwerpen zo veelzeggend.
Is het de hybride identiteit van je creaties, die laveert tussen architecturale renderings en het fysieke meubel, die je interesseert?
Andrés Reisinger: Het is de manier waarop ze elkaar aanvullen die me intrigeert. Ik geloof dat kunst en digitaal design ons kunnen helpen om anders te denken over alledaagse dingen en om vooruit te komen. Je leert op een antistatische, antiklassieke, anticonventionele manier te denken. Daardoor verandert je verhouding tot het object en uiteindelijk ook het alomtegenwoordige materialisme.
Wat denk je dat de mensen vandaag van jou verwachten, na het succes van je Hortensia Chair?
Andrés Reisinger: Ik denk niet na over wat de mensen van mij verwachten.
Misschien maar goed ook, gezien de buzz toen je in Milaan je nieuwe product voor Moooi presenteerde: vloerkleed Pollination of Hortensia.
Andrés Reisinger: Ik was heel blij dat ik het kon presenteren op de Milan Design Week in april. Het publiek, zowel professionals als particulieren die de nieuwe ontwerpen kwamen bekijken, wilden begrijpen hoe het product tot stand was gekomen, waarvan het gemaakt was. Ze wilden het ook aanraken …
Wat wil je bereiken met dit nieuwe product?
Andrés Reisinger: Het gaat om een serie tapijten in acht verschillende maten en kleuren, een herinterpretatie van mijn digitale en interactieve kunstwerk Pollen. De vloerkleden zijn gebaseerd op mijn studie van de levendige en veranderende kleuren van bloemen en hoe ze van de lente tot de herfst evolueren, afhankelijk van de omgeving en de stress, door vervuiling bijvoorbeeld. Aanvankelijk was het werk beschikbaar als NFT (non-fungible token, een soort digitaal eigendomsrecht op basis van blockchain, red).
Na verloop van tijd verschenen er nieuwe bloemen, net als bij natuurlijke bestuiving. The Pollination of Hortensia brengt de natuur in je interieur, als een bewegend schilderij, maar dan onder je voeten want het is een tapijt. Het is een soort droom-object omdat je de indruk hebt dat het van kleur verandert telkens als je ernaar kijkt.
Je geluidssculptuur The Object kreeg een ereplaats in je studio in Barcelona. Wat voor ervaring biedt het ontwerp?
Andrés Reisinger: Het is een uniek stuk dat ik samen met muzikant, producer en Grammy-winnaar RAC (André Allen Anjos) heb gemaakt voor de release van een van zijn EP’s. Het speelt een ambient-track van een uur af die alleen op dit ene apparaat bestaat, gemaakt in Spanje nadat het was verkocht als een NFT op het Nifty Gateway-platform. Dat was heel experimenteel. Het heeft me ertoe gebracht om andere producten te ontwikkelen op het kruispunt tussen sculptuur en object.
Met je ontwerpen voor Moooi bereik je een breed publiek. De kunst- en designverzamelaars die je volgen, bevinden zich eerder in de digitale wereld. Ken je hen?
Andrés Reisinger: Ik ken er veel, ja. Ik discussieer graag met hen om mijn werk op een andere manier te leren bekijken.
Over de Hortensia Chair is zelfs een minidocumentaire gemaakt. Wat weten we nog niet over het ontwerp?
Andrés Reisinger: Ik had de stoel eerst aan een aantal labels aangeboden, maar de meesten weigerden omdat het maar om een digitaal beeld ging. Ik heb mijn eigen ontwerpstudio moeten opzetten om de stoel tot leven te brengen.
Textielontwerpster Júlia Esqué heeft het product mee ontwikkeld. Werken jullie nog altijd samen?
Andrés Reisinger: Ja, we zijn heel close. Voor ik mijn studio in Barcelona opende, deelden we dezelfde studio.
Vind je objecten creëren even belangrijk als beelden maken?
Andrés Reisinger: Eigenlijk niet, omdat het bereik sterk verschilt. Aan de ene kant heb je duizenden gebruikers van vlees en bloed, aan de andere kant miljoenen internetgebruikers.
Je kunt digitale kunst zien als een gedemocratiseerde kunstvorm waardoor we kunnen dromen van een betere wereld. Is het beter om op die manier te creëren dan koste wat het kost functionaliteit na te streven?
Andrés Reisinger: Beide zijn belangrijk, maar wat mij betreft: ik houd niet van perfectie, ondanks het perfecte imago van mijn creaties. Ik houd van de onvoorspelbaarheid van design. Dankzij de digitale technologie kunnen we ons aanpassen. Een obsessie is alleen maar goed als ze positief is.
Hebben je sculpturale speeltuin op Lollapalooza Argentinië en je 3D-weergaven van springkastelen dezelfde bedoeling: ons losmaken van de echte wereld, die ver van rooskleurig is?
Andrés Reisinger: Meer dan dat, ik zie ze als sociale ervaringen bij uitstek, ‘mediums’ waarmee we ons beter kunnen verbinden met wat ons omringt, zonder enige theorie of vastgelegde stijl. Ik vind het ook interessant dat we soms oerreacties hebben op niet-functionele objecten en kleuren, zoals roze, dat een paar jaar geleden nog gendergebonden was.
Je werkt graag met bioplastics, maar is het niet nog beter om met data te werken?
Andrés Reisinger: Er is geen goede of foute keuze. Er is niet één materiaal dat we in de toekomst zullen gebruiken, en niet één trend die we moeten volgen. Het is meer een kwestie van weten in hoeverre je op een duurzame en vooral sociale manier kunt creëren.
